Piet van Eeghen

Naar anderen hunkeren, maar ze achter het behang willen plakken als ze er zijn. Met knikkende knieën een vuist maken en ondertussen tien jaar docent zijn. Ongemakkelijk schuifelen bij fysiek contact, maar in tranen uitbarsten bij de eerste de beste hug. Het zijn tegenstrijdigheden die Piet móét bespreken en bezingen. Met absurdistische liedjes, kronkelige hersenspinsels en geestige ontboezemingen vertelt hij over zijn pogingen om het evenwicht te vinden tussen zijn tanden laten zien en de lieve vrede bewaren.